काठमाडौं देशको केन्द्र । काठमाडौंको पनि केन्द्र वसन्तपुर । जहाँ छ पृथ्वीनारायण शाहको पालादेखिको ९ तले दरबार । वरिपरि छ घना नेवार बस्ती । त्यही केन्द्रमा, त्यही बस्तीमा शर्मिला शाक्य जन्मिएकी हुन् । जो आज संसारकै केन्द्र अमेरिकामा आफ्नो नाम चम्काइरहेकी छन् । उनी अहिले अमेरिकी विश्वविद्यालयमा प्राध्यापक छिन् । विश्वकै उत्कृष्ट जनशक्तिको ओइरोलाग्ने अमेरिकामा आएर उत्कृष्टहरुकै बीचको प्रतिस्पर्धामा खरो उत्रन सफल शर्मिलाले काठमाडौंमै पनि कुनै निजी बोर्डिङ स्कुल पढेकी भने थिइनन् । उही सामान्य सरकारी स्कुलबाट उनको प्रारम्भिक शिक्षा सुरु भएको हो । घरछेउकै नवआदर्श स्कुलबाट प्रारम्भिक शिक्षा लिएकी उनले त्यहाँ ७ कक्षासम्म पढिन् । ८ कक्षाबाट विश्वनिकेतन स्कुल गइन् । एसएलसीमा उत्कृष्ट अंक ल्याइन्, फस्ट डिभिजनमा पास भइन् र अमृत साइन्स कलेजमा विज्ञान पढिन् । त्रिचन्द्रमा स्नातक तह पढिन् ।
अहिले २ वटा कम्युनिटी कलेज र अर्काे एउटा विश्वविद्यालयमा पढाउँछिन् । प्राध्यापक शर्मिला शाक्य एउटा वजिलो नाम भएको छ । अमेरिकाका कलेज र विश्वविद्यालयहरुमा भएका थोरै संख्याका नेपाली प्राध्यापकमध्ये पर्छिन् शर्मिला । झन् त्यसमा पनि महिला विरलै छन् ।
उनले अमृत साइन्स कलेज र त्रिचन्द्र कलेज अनि त्रिभुवन विश्वविद्यालयमा पढिन् । नेपालका कलेजहरुमा त्यतिबेला पढाइभन्दा धेरै हडताल धेरै हुन्थ्यो । पढाइतिरमात्रै ध्यान दिएका कतिपय विद्यार्थी भारततिर जान्थे । शर्मिलाका साथीहरु पटनातिर गएका थिए । उनीहरु डेन्टल पढ्न पटना गएको देखेर बाबाले उतै पठाउन चाहे । शर्मिला गइन् पनि । तर फर्केर फेरि त्रिचन्द्रबाटै स्नातक गरिन् । मास्टर्सचाहिँ त्रिभुवन विश्वविद्यालयबाटै भयो । शर्मिलाको विषय रसायनशास्त्र हो । मास्टर्स उत्तीर्णमात्रै के गरेकी थिइन् । ‘पद्मकन्यामा यत्तिकै बायोडाटा दिएकी थिएँ,’ उनी सन् १९९५ ताकाका ती दिन सम्झिन्छिन्, ‘टिचिङ अर्बजरभेसनमा बोलाउनुभयो, जब भइहाल्यो । त्यसपछि अस्कलमा पढाएँ । घरमा काम त्यति गर्नुपर्ने थिएन, पढाउनतिरै बिजी भएँ ।’ युनाइटेड एकेडेमीमा प्लसटुलाई पनि पढाइन् ।
२००२ सम्मै काठमाडौंमा पढाएकी थिइन् शर्मिलाले । ‘दौडाडौड गरेरै पढाइयो,’ उनी भन्छिन्, ‘पढाउँदा सबैले मन पराए, त्यही भएर छोडिन् ।’ ऊ बेला काठमाडौंमा अनलिमिटेड भन्ने संस्थाले उनलाई फुलटाइमरै भएर पढाउन डाक्यो । मेडिकलका कुरा पढाइन् । त्यसबीचमै अनलाइनतिरै रविन बजाचार्य सँग उनको भेट भयो । रविनले कहाँ काठमाडौंमा अल्झिरहेको भने । पढ्ने मान्छेलाई मौका छ भनेर प्रेरित गरे । पढ्ने भए आऊ भनेर फर्म पनि रविनले नै भरिदिए । २००२ को जुनमा उनलाई अमेरिकाको भिसा लागेर अमेरिका आइन् । क्यान्ससको इम्पोरिया युनिभर्सिटीमा भर्ना भएकी थिइन् । इन्टरनेसनल विद्यार्थी भएकाले यहाँ खर्च बढाइदिने रहेछन् भन्ने मेसो पाइन् । ‘मास्टर्स सकेको भए पनि मास्टर्स पढ्न नदिएर चाहिने नचाहिने इङ्लिस पढ्न लगाए’, उनी भन्छिन्, ‘इन्टरनेसनल विद्यार्थी भनेर धेरै कोर्स दिएर लम्ब्याउन चाहँदा रहेछन् ।’ तर उनी भाग्यमानी ठहरिन् । विश्वविद्यालयको ल्याबमै काम पाइन् । अरुले घन्टाको ४ डलर पाउँदा उनले ६ डलर पाइन् । क्याफ्टेरियामा पनि काम गरिन् । बरु रविनलाई पनि सुइँको दिइनन् । धेरैतिर चहार्दा न्युयोर्कको ब्रुकलिन कलेज भेटिन् । पाठ सिकिन् । अरुको भर पर्नु हुँदो रहेनछ । आफैंले सबैथोक गरिन् । कलेज खोज्नेदेखि भर्ना गर्ने लगायतका काम । त्यहाँ पिएचडी नै गर्ने तय भयो । २००३ मा न्युयोर्क आइन् । फुल स्कोलरसिपमा पिएचडी गर्न पाउने भइन् । त्यहाँ प्रोफेसरहरुले तिमीले पढाउन पनि पर्छ भने । देउतै भेटेजस्तो ठानिन् । पढाउँदा विद्यार्थी खुसी नै भइहाले । उनलाई नेपालमै अध्यापनको अनुभव जो थियो । उता रविनसँग सँगै बस्न थालिसकेकी थिइन् । बिहे पनि गरिन् । २००५ मा बच्चा पनि जन्मियो । रविन जो साह्रै सहयोगी थिए । बच्चा हुर्काउन सजिलो भयो । ब्रुकलिनबाट पिएचडी सक्नचाहिँ कठिन भयो, तर चार वटा केमेष्ट्रीमा दुईवटा, मास्टर इन साइन्स एदुकेसन र मास्टर अफ न्युट्रीसन गरी चार बटामा मास्टर्स गर्नचाहिँ सकिन् । ‘बच्चा भएपछि धेरै गाह्रै थियो, रविनको साथ थियो, तर पढाइ छाडिनँ,’ उनी भन्छिन् । उनले अर्काे विषयमा पनि मास्टर्स सकिन् ।
शर्मिलाले विद्यार्थी भिसाका लागि संघर्ष गरिन् । एकातिर फुलटाइम विद्यार्थी पनि हुनुपर्ने, अर्काेतिर जुम्ल्याहा बच्चा हुर्काउनुपर्ने । रविनको साथ अति महत्वपूर्ण हुन्थ्यो र उनको संघर्षमा सफलता मिल्यो । २०१० सम्म एफवान भिसाकै लागि संघर्ष गर्दाको क्षण उनलाई जीवनको स्मरणीय घडी लाग्छ । अमेरिका आएका नेपालीलाई पनि विद्यार्थी भिसा मेन्टन गरिरहन सुझाव दिन चाहन्छिन् । फुलटाइम विद्यार्थी नै भएर भिसा रिन्यु गरिरहन उनी सुझाउँछिन् । अवैध बस्नुहुँदैन भन्ने उनको मान्यता छ । कहाँकहाँ अवसर छ भनेर खोज्नुपर्ने उनको अनुभव छ । ‘नेपाली कता छन् भनेर खोज्ने हिँड्नुभन्दा एक्लैले पनि अवसर खोज्नुपर्छ’, उनी भन्छिन्, ‘पढाइचाहिँ कहिल्यै छोड्नुहुँदैन ।’
जीवनका उपलब्धिहरुको श्रेय श्रीमान् रविनलाई दिन्छिन् शर्मिला । भन्छिन्, ‘उहाँले प्रेरणा नदिएको भए न अमेरिका आउँथें, न पढाइ निरन्तरता दिन सक्थें ।’ बच्चा भइसकेपछि पनि रविनकै साथ र सहयोगका कारण पढाइलाई निरन्तरता दिन सकेको सुनाउँछिन् । पहिला काठमाडौं हुँदा नचिनेको तर अनलाइनमै भेटेको मान्छे पनि कति धेरै सुझबुझपूर्ण, कति धेरै समझदार अनि कति धेरै सहयोगी भन्ने उनलाई लागिहाल्यो । अमेरिका आएपछि झन्झन् नजिक भइन् । अभौतिक माध्यमबाट भेटिएका उनै रविनलाई जीवनसाथी चुनिन् ।
नेपालको शिक्षा उच्चकोटीको नै लाग्छ शर्मिलालाई । नेपालीहरुले मेहेनत गरेको देख्छिन् । आधार नै राम्रो भएको हुँदा अमेरिका आएका नेपालीले पनि राम्रो गर्न सकेको उनको बुझाइ छ । ‘साइन्समा त झन् अमेरिकाका विद्यार्थीको पृष्ठभूमि नै छैन,’ भन्छिन्, ‘हामी त नेपालमा बच्चैबाट साइन्स पढ्यौं ।’
जीवनमा पिएचडी गर्ने ठूलो धोको छ । अनलाइनमा पिएचडी गर्दैछिन् । साथीहरुले पिएचडी सकेका छन् । दुख नगर भन्ने पनि छन् । तर बच्चा हुर्किसकेकाले सक्छु भन्ने आत्मविश्वास छ । अहिले सिटी युनिभर्सिटी न्यूयोर्क अन्तरगतका होस्टोस कम्युनिटी कलेज, लग्वार्डिया कम्युनिटी कलेज र पेस युनिभर्सिटी न्युयोर्कमा गरी ३ ठाउँमा पढाइरहेकी छन् । पिएचडी सक्ने र एक ठाउँमामात्रै पढाउने योजनामा अर्जुनदृष्टि लगाइरहेकी छन् । रविन कहिलेकाहीँ पढाउन छोड्, आराम गर पनि भन्छन् । तर उनी भन्छिन्, ‘पढाइरहेका ठाउँमा मन पराइरहेका छन्, अर्काेतिर पढाउन छोड्नै सक्दिनँ, प्यासनै हो टिचिङ ।’ बच्चाहरुले गरेको सम्मानले झन् उनलाई प्रेरणा थप्छ । टिचिङमा सबैभन्दा ठूलो खुसी नै उनलाई विद्यार्थीले गरेको आदरसम्मान हो ।
नेपालमै भइदिएको भए छिटै बिहे हुन्थ्यो होला । पढाइ धेरै अघि नबढ्न पनि सक्थ्यो होला । पिएचडी नै गर्ने उद्देश्य नबन्न पनि सक्थ्यो होला । तर अमेरिका आइसकेपछि भने पढाइलाई निरन्तरता दिन सकेकोमा उनलाई आनन्द लाग्छ । बच्चामा खासै सपना देखेकी थिइनन् । झन् टिचर बन्छु भन्ने सपना त छँदै थिएन । तर अहिले प्यासन नै यही छ । पद्मकन्यामा त्यत्तिकै जाँदा पनि पढाउन पाउनु नै अध्यापनको नशा बसाल्ने प्रवेश बिन्दु भइदियो । झन् साइन्स भनेपछि धेरैले गरेको सम्मानबाट उत्साहित हुन्छिन् उनी । पिएचडी गरेका र उनको आम्दानी बराबरै छ । तर पनि उनलाई पिएचडी गर्ने धोको छ । ‘म महिला गर्न सक्दिन भनेर घरमा बसे केही गर्न सकिन्न,’ उनी भन्छिन्, ‘आफू बाहिर निस्कन सक्नुपर्छ । सपोर्ट पनि पाइन्छ ।’ सधैं सकारात्मक सोच राखे सफल भइन्छ भन्ने उनलाई लाग्छ ।
Casinos online, sometimes known as virtual casinos or Internet casinos, are online copies of real online casinos. These online casinos allow gamblers to participate in online casino games and ...
What is a Demo Casino Slots work? It may sound appealing to play demo slots with casinos that accept pay by phone deposits massive jackpots, but no one can predict the amount they will win. ...